Ik leer iedere dag; iedere dag leer ik van onze kinderen; van wat ze mij laten zien.
Eerlijk gezegd had ik helemaal nooit rust en draaide mijn hoofd overuren.
Gedachtes over onze kinderen, onze plannen, werkzaamheden, mijn ouders en zussen; op de een af andere manier was ik daar altijd mee bezig. Werkjes moesten altijd eerst af, voordat ik even kon uit rusten.
Nu ik steeds beter leer te zien wat de kinderen mij te vertellen hebben, lukt het om meer rust te pakken.
Als de kinderen eens een dagje chill voor de tv hangen en games spelen, hoef ik me niet meer te irriteren. Ik kan er ook gewoon eens even bij gaan chillen met een kopje thee.
Niets houdt me tegen. Zelfs niet dat stemmetje in mijn hoofd: "Er kan gebeuren wat wil, maar er wordt hier niet gelambald.”
Ook zie en hoor ik beter wat de kinderen bedoelen, door zelf meer rust te hebben. Ik ging altijd maar door en had geen tijd om het ze te horen en te zien!
Ze hebben kikkervisjes gevangen en daarbij leer ik ze hoe ze op kunnen zoeken wat ze willen eten om te groeien. We zien hoe ze groeien en hoe de kikkervisjes langzaam veranderen. Wat zijn de behoeftes om te groeien? In ieder geval een veilige omgeving, anders worden ze opgegeten.
Het verschilt eigenlijk niet zo heel veel van hoe ik met onze kinderen omga, waarbij ik vooral stilsta bij die veilige omgeving.
Maar wat is nu een veilige omgeving??
Als je voldoet aan wat de maatschappij van je verwacht??
Als je voldoet aan de maatschappelijke druk om te voldoen aan normen en waarden, die we onszelf hebben opgelegd, of ook opgelegd hebben gekregen?
Doe maar wat de anderen verwacht; goed luisteren en jezelf aanpassen… dat scheelt een hoop gedoe...
Doe maar gewoon dan doe je gek genoeg...
Het kan soms heus wel makkelijk zijn, maar op de lange termijn krijg je gedoe.
Dan is die veilige omgeving ineens helemaal niet zo veilig voor jou.
Als je jezelf maar blijft aanpassen” met de patronen die iedereen uniek maakt “, jezelf weg blijft cijferen, je je in systemen en regelgeving laat proppen, je niet je ware zelf (meer) ziet!! Want voor je het weet zit je vast in de regels en het naleven daarvan (je wordt als het ware, net als die kikkervisjes, opgegeten).
Dan wordt het lastig om jezelf weer te vinden, te weten en te voelen wat jou uniek maakt, wat jouw krachten en talenten zijn.
Wat maakt dat we niet altijd onze eerlijke mening kunnen geven, we dat niet durven?
Wat maakt dat we ons vaak maar aanpassen en niet bij onze ware ik kunnen (durven) blijven?
Dat zijn patronen die je belemmeren in je talent, aan je unieke ik.
Want elk kind, ook jijzelf en jouw kinderen hebben hun eigen patronen ontwikkeld en ontwikkelen zichzelf daarom op een eigen unieke manier!
Ik probeer mijn visie over hoe UNIEK iedereen is duidelijk te maken. Ik vind het belangrijk om jezelf te blijven ontwikkelen, te zoeken naar waar je patronen vandaan komen en deze op jouw manier, bijvoorbeeld d.m.v. meditatie en/ of hypnose opnieuw te doorleven, zodat je weer je ware talent kunt zien. Doe het voordat je vast zit, want als jij vast zit, ontwikkelen je kinderen ook weer nieuwe patronen… en zeg nou zelf; het liefst willen we dat onze kinderen hier geen gedoe mee hebben, niet met onze sores in ieder geval … om ons dat in te laten zien….
Een mooie doordenker:
The Question isn’t so much: “are you parenting the right way?”
As it is: ”are you the adult that you want your child to grow up to be?”
Durf jij je te laten zien op je eigen unieke wijze!! Niet perse aan mij, maar vooral aan jezelf en aan je kinderen?!
Lieve groetjes en succes met het aangaan van je patronen.
Karin
