Een half jaar geleden zat ik er helemaal doorheen.. Toen ik de site van Esther gevonden had dacht ik meteen dit is wat ik nodig heb. Ik kan ons zoontje helpen zonder medicijnen!! Want dat was ons aangeraden nadat we vastliepen op school..Wij als ouders wilden dat NIET. Maar konden ook niet verder want ons zoontje deed niets meer op school [7 jaar] Esther begreep meteen de noodzaak en konden diezelfde week al terecht Doordat er meteen doorgevraagd werd op onze eigen verleden en die van de geboorte van onze zoon wist Esther meteen de gevoelige snaar te raken.. Ik mocht eerst aan de slag..En daar begon het avontuur.. Viento… zo dat was een EYEOPENER.. ik was nog geen minuut met hem en hij liet me voelen wat ik al jaren met me mee sleepte..gebukt ging,maar overeind bleef want dat moest maar gewoon van mezelf! Het is niet te verwoorden wat dat met je doet, maar meteen daarna ben ik anders gaan leren kijken om me heen, en naar ons zoontje. Ook samen met ons zoontje de cref Methode circel gedaan wat bijzondere inzichten geeft waar ik sta en waar hij staat. Ondertussen gaat het thuis al vele malen beter, in situaties die eerder gedoe opleverden Ons zoontje is nu 5 keer geweest en leert dat hij mag zijn wie hij is en dat hij het niet alleen hoeft te doen en hulp mag vragen. Nu ben ik sterker dan ooit en dat geeft kracht om tegen de wereld van labels en hokjes op te boksen! [niet aan mee doen] Wij zijn dankbaar deze inzichten met behulp van Esther en Anne onder de knie te krijgen zodat we samen heel ons gezin sterker en mooier liefdevoller enz enz van wordt. Maar we zijn er nog niet, we komen gewoon met regelmaat heerlijk soms pijnlijk leren wat we te leren hebben!! Ik zou zeggen leer en durf door de pijn heen te gaan dan kun je weer sterker verder..

Wat als? Wat als ze het niet haalt op school? Wat als ze nu weer het mikpunt wordt? Wat als hij niet aangenomen wordt op die middelbare school waar hij zo graag naar toe wil? Wat als ze mijn kinderen niet goed genoeg vinden? Wat als er iemand binnen komt en deze puinhoop aantreft? Wat zullen ze wel niet denken? Hoe kan ik ervoor zorgen dat ze niet weer tegen die pesters aanlopen? Hoe kan ik ervoor zorgen dat ze haar huiswerk maakt? Wat kan ik doen om de leerstof in behapbare stukjes te verdelen zodat hij het weer overziet? Waarom ziet niemand wat er allemaal gebeurt? Hoe houd ik ze op het juiste pad? Hoe communiceer ik met mijn weerbarstige puber? Hoe zorg ik ervoor dat het weer gezellig wordt in huis, Wanneer stopt het zorgen maken? En met name die vraag is waar het dan om draait. Via Esther en haar paarden werk ik al een tijdje door vragen heen die me al mijn hele leven bezig houden. En dat terwijl we bij Esther kwamen vanwege onze puberdochter die ons gezin maar op zijn kop blijft zetten, grenzen blijft overschrijden en zo ver weg is van zichzelf dat ze nog maar net haar koppie boven water kan houden. Zoals het menig puber eigen is, is het stukje zelfreflectie even naar een minimum teruggeschroefd. In de spiegel kijken doet zeer, dan trapt ze thuis liever wat harder van zich af en houdt ze iedereen wel op afstand. Want op dat punt zijn we nu. Terwijl ik aan het ontdekken ben waarom ik me toch steeds zorgen blijf maken en dat maar moeilijk los kan laten ( alsof het over mij gaat en niet hun eigen probleem meer is) knalt het in huis. Iedereen is in beweging maar we draaien tegen elkaar in. Dat doet zeer en het vraagt om bergen geduld die ik ook wel eens verlies. Opstaan en opnieuw beginnen. Esther en haar paarden spiegelen mijn zorgen of irritaties en laten me bewust worden van waarom ik doe wat ik doe. Het moest met mij beginnen, mijn dochter verandert dan vanzelf mee. We zijn er nog niet. Maar het steeds beter leren kennen van mezelf maakt dat ik me bewust ben van zaken als het voortdurend eerst zorgen voor anderen en pas daarna voor mezelf.

12 december 2015, Kennismakingsworkshop Coachen en Therapie met paarden ‘Welkom, met alles wat je bij je hebt’, waren de warme woorden waarmee we werden verwelkomd door Esther, op haar prachtige locatie met haar paarden. Vandaag verzorgde Esther een workshop voor belangstellenden, om mensen kennis te laten maken met wat zij zoal doet in haar werk. Onder het genot van een heerlijke kop koffie en wat lekkers werd er een begin gemaakt met deze middag. Op een heldere manier legde Esther uit hoe ons brein werkt en welke invloed je daar op hebt. Daarnaast werd duidelijk dat de manier waarop je ontstaan bent als een vast gegeven in je cellen is opgeslagen, evenals wat je als baby in de baarmoeder hebt ‘meegemaakt’ en hoe de geboorte is gegaan. Dit theoretische gedeelte vond ik erg inspirerend! Na het beantwoorden van enkele vragen was het tijd om naar buiten te gaan. ‘Zoek een plek waar je je fijn voelt en blijf daar staan.’ De bedoeling was om te voelen dat je er bent en dat je even stil kon staan bij wat je waar in je lijf voelt. Hoe voelt het als je van plek wisselt? Vervolgens hebben we een parcours uitgezet, een makkelijke en een wat moeilijkere variant, waar we met alle deelnemers en een paard doorheen moesten lopen. Hierbij was samenwerken belangrijk. Wie neemt initiatief? Wie loopt voorop? Wat zegt de door jou gekozen plek over de plek in je eigen leven? Vooral interessant om te zien was welk gedrag het paard liet zien. Een ander paard volgde de groep ook, maar stopt aan het einde van de route, blijft daar staan en kijkt juist van de groep weg. Wat doet dit met jou? Na een korte pauze gingen we opnieuw naar buiten om kennis te maken met de CREF-cirkel, de cirkel van emotionele verbindingen. Waar sta jij voor? Wat heb je al bereikt? Wat zijn nog te behalen doelen? De middag was voor mij bijzonder leerzaam, omdat ik zo eens van dichtbij mee kon maken hoe een coach als Esther te werk gaat met inzet van haar paarden. Ik heb gemerkt dat oprechte belangstelling en erkenning een ontzettend grote rol spelen in het proces. Daarnaast is het fantastisch om te zien dat er een bijzondere wisselwerking kan zijn tussen een mens en een paard en dat paarden veel voor ons kunnen betekenen wanneer we ons openstellen voor ‘alles wat is’. Bedankt Esther!

Hey lieve Esther, ik wil je bedanken voor de laatste sessie (ook voor de andere keren hoor 😀). Maar deze laatste heeft me heel veel goed gedaan. Ik voel me zo meer bij mezelf. En rustiger en met vertrouwen en niet afhankelijk . De ketens , die even nodig waren maar nu niet meer, voelen los. Pijn is minder en voel me sterk!

Via een vriendin hoorde ik van Esther. We klopten bij haar aan omdat onze dochter Isis na jaren worstelen op de lagere school om het vooral ‘goed’ te doen al haar zelfvertrouwen leek te zijn kwijtgeraakt. Van een mondige, praatse rebel was ze veranderd in een meisje dat het liefst wegkroop achter haar laptop. Stil, somber en ervan overtuigd dat ze eigenlijk niets kon dat er echt toe deed. Zo’n verlossing als de boodschap dat ze dyslexie had op haar zevende was geweest, zo’n strop om de nek leek het op haar elfde te zijn. En de onophoudelijke teleurstellingen op school maakten het er niet beter op, daardoor ontwikkelde ze een immense faalangst (of straalangst, zoals Esther het noemt). Ondertussen leek haar broer, als volgroeide puber, alles te willen ontdekken wat god verboden heeft. Dit zorgde voor de nodige spanningen in huis. Zelf worstelde ik met de overgang en was vooral moe, heel moe. Ik had de kracht niet om de kar in het goede spoor te trekken. Esther hielp ons gezin daarbij. Je leest het goed, ons gezin, want ze keek verder dan Isis. Ik hoor haar nog zeggen: “Dymph ik denk dat er nu eerst voor jou werk aan de winkel is. Hoe wil je Isis namelijk ooit leren van zichzelf te houden als je daar zelf zo’n moeite mee hebt.” Het was typisch Esther: stil observeren, goed luisteren en dan ‘als uit het niets’ precies die vraag stellen die de oogkleppen van je gezicht doen kletteren. Mij leerde ze vooral wat liever voor mezelf te zijn en mijn rust te pakken als ik dat nodig had (en dan zonder me een ‘loser' te voelen). Isis kon ik hierdoor het goede voorbeeld geven. Daarnaast ging ze met Isis aan de slag. Ze liet haar vooral vertellen, geleid door de vragen die ze stelde, maar paste ook EMDR en hypnose toe. Langzaam maar zeker zagen we daardoor de oude Isis weer te voorschijn komen. Ze is nu 12, lacht weer volop en heeft haar mondigheid terug. Ondertussen schieten haar prestaties op school omhoog en maakte ze de eindcito die ze zolang gevreesd had boven verwachting (van school dan). Het belangrijkste voor ons was dat Isis de toetsen in alle rust had gemaakt. Niet met het idee ‘ik moet scoren’, maar met de gedachte ‘ze willen gewoon zien wat ik kan, dus ik zal eens kijken wat er vandaag lukt’. Het is heerlijk om haar nu weer te zien stralen. En fijn om te ontdekken dat het Isis echt helpt als ik haar laat zien dat je een zoveel leuker mens bent als je minder moet en veel meer mag. Dikke kus, Esther, wat je ons leerde is onbetaalbaar. Mooi mens ben je toch.