Waarom is het toch zo dat wij mensen over het algemeen de goedbedoelde tips en adviezen wel horen, maar er vriendelijk voor bedanken (bewust of onbewust) en er helemaal niks mee doen (over het algemeen genomen)?
Dat heeft uiteraard verschillende redenen, maar de allerbelangrijkste onderliggende reden hiervoor is, dat het niet van ONSZELF is. Het is een advies en tip gegeven vanuit iemand anders. Iemand die anders is dan jij, anders doet dan jij, anders voelt dan jij, anders denkt dan jij, andere dingen meegemaakt heeft in het leven...gewoon anders en niet jij dus.
Wanneer iets niet ontstaat vanuit jouzelf, jouw eigen motivatie, jouw eigen goede redenen, is en voelt het als opgelegd van buitenaf, externe motivatie. Misschien weet je dit ook al lang, maar als je dit leest, zal het vast zo zijn, dat je er nog niks of te weinig mee doet (dat is de overgrote deel van de maatschappij, maar jij zo meteen niet meer). De kennis hebben we vaak wel, maar niet de intrinsieke motivatie om het eigen te maken, om iets in onszelf te veranderen, niet van buitenaf en dan komen we bij het heikelpunt:
Je hebt innerlijk werk te doen, wil je echt wezenlijk iets veranderen in jezelf. Transformatieprocessen gaan van binnen naar buiten en niet van buiten naar binnen.
Dan komen we meteen bij de volgende vraag; wat maakt dan dat we dat innerlijk werk niet doen? Dat is zo, omdat niet alles wat we dan tegenkomen als fijn, veilig en comfortabel wordt ervaren. Innerlijk werk brengt je bij de bron, maar om daar te komen, kom je onderweg ook pijn tegen. En pijn wordt vaak genegeerd, of we willen en gaan er vanaf.
Voorbeeld; jij blijft maar in cirkels ronddraaien, als het gaat over je eetgedrag. De ene week ben je bloedfanatiek en ongelooflijk consequent en raak je niks aan wat niet gezond voor je is. Je barst van de zelfdiscipline en ziet jezelf al shinen in die opvallende bikini op het strand. Alles doe je ervoor, je sport je in het zweet, slaat alle ongezonde dingen af, ook de taart op je moeders verjaardag, en hebt maar één doel voor ogen; die kilo's eraf werken. Dat je daardoor niet zo heel gezellig bent (lees: strontchagrijnig), daar hebben we het nu voor het gemak even niet over (laten we daarover nu even niet gaan lopen emmeren, je doet al zo hard je best). Na die week kak je langzaam, of soms heel snel, in. Je bent nog geen kilo afgevallen, of verrekte weinig, en vraagt je af waar je het allemaal voor doet. Allerlei gedachtes gaan door je hoofd en voor je het weet, heb je er de brui aan gegeven en val je weer in je oude patronen.
Als we de zaak even kort evalueren; dit ligt niet aan jou, ook niet dat je je best niet doet, het komt omdat er onderliggende patronen aan ten grondslag liggen, die jou beschermen. Ja, je leest het goed. Jouw beschermer, jouw poortwachter(s), weet wel beter. Want weetjenog, toen jouw moeder jou vroeger vertelde dat je te dik werd en dat je op moest letten, anders hoorde je dadelijk niet meer bij je vriendinnengroepje?! Of dat je elke keer als je viel, er een snoepje op de wond gelegd werd, dan was het zo beter (de emotie eters herkennen dit vaak)?! Of dat jouw eerste vriendje jou niet zo mooi vond met die dikke billen?! Of dat jouw moeder tijdens de zwangerschap van jou hoofdzakelijk bezig was met haar figuur en het niet kon of wilde accepteren dat zwangerzijn iets doet met haar vrouwenlichaam?! Of....
En zo zijn er eindeloos veel voorbeelden te noemen met ogenschijnlijk onschuldige patronen, maar veel te vaak letterlijk en figuurlijk ziekmakende patronen.
Hoe beter jij je best doet, hoe meer je het gevoel krijgt te falen, want het lukt je simpelweg niet alleen op wilskracht. Je hebt naar die pijn toe te gaan, deze helemaal toe te laten, ernaar toe te blijven ademen, zodat de vastgezette energie weer kan gaan stromen. De bevroren energie weer losgelaten kan worden en plaats kan maken IN jou en daarmee naar buiten kan.
DAN heb je het gevoel dat je er echt BENT en dan kun je jezelf vragen stellen die er ECHT toe doen. Om op bovenstaand voorbeeld terug te komen: vind jij jezelf wel echt te dik? Zo nee, dan hoef je je daar ook niet meer mee bezig te houden. Zo ja, dan kun je nu vanuit jouw gezondheid, jouw vrije energie, kiezen voor een gezond eetpatroon. Niet zozeer omdat je jezelf te dik vindt, maar omdat jij dit verdient. Jouw lichaam en geest verdienen het om goed voor te zorgen. DAN komt er balans en is het geen opgave maar een bevrijding. DAN zorg je goed voor jezelf en daar mag op zijn tijd gewoon een taartje bij, wanneer jouw moeder jarig is!
Ga voor jezelf eens eerlijk en zonder jezelf te veroordelen na, waar jouw heikelpunt(en) ligt/ liggen. Schrijf deze ongenuanceerd op. Voel of je je veilig genoeg voelt om daar helemaal op te in te tunen, ernaar toe te gaan, door te blijven ademen en niks vast te zetten. Jouw vastgezette energie los te laten. Is het te spannend, wat heel goed mogelijk is, zeker bij heftige trauma's, neem dan contact met me op, of neem een andere expert in de armen. Zo doe je het samen en kom ook jij los van je verleden en vastgeroeste patronen, op een manier die echt diendend is!
