Geboorte...Dat is niet waar ons leven begint. Ons leven begint ver daarvoor, waar precies weet ik ook niet. We komen sowieso ergens vandaan, waarvandaan; dat is voor iedereen anders. Kort samengevat komen we ergens uit het Universum. Onze ziel, die zich innestelt, wanneer de zaadcel en eicel samensmelten tot jou en mij.
In de baarmoeder ontwikkel je jezelf in een rap tempo. Wonderbaarlijk, echt; ik blijf me erover verbazen hoe uniek dat hele proces is. Alles wat je nodig hebt in het leven op aarde wordt aangelegd. Zolang je in de baarmoeder bent, kun je je waarschijnlijk niet eens voorstellen dat er ook nog iets is daarna. Zoals velen zich niet in kunnen denken dat er leven is na de dood, had je toen geen idee van leven na de baarmoeder.
Ik hoop oprecht dat je het daar fijn gehad hebt. In die periode ontstaan nl. al jouw overtuigingen en patronen, die je zult gaan leven en uiten nadat je geboren bent. Dat is inmiddels ruimschoots bewezen, echter wordt er nog minimaal aandacht aan gegeven, als je het mij vraagt.
Wij mensen kunnen ons onwijs goed aanpassen. Wat een groot voordeel kan zijn. Wanneer het in je nadeel gaat werken echter, kan het je veel gedoe opleveren. Jezelf aanpassen mag nooit ten koste gaan van jezelf. En dat gebeurt maar al te vaak.
- Je moet stil zitten in de klas
- Je moet je bord leegeten, ook al zit je tot de rand toe vol, of vind je het echt niet lekker, ondanks dat het misschien wel helemaal niet goed voor jouw lijf is
- Je moet lief en rustig zijn, terwijl je het liefst de hele dag rent en voetbalt
- Je moet een goed cijfer halen, anders ga je niet over naar de volgende klas (wat tegenwoordig geen "zittenblijven" meer mag heten, maar "doubleren", maar dat even terzijde)
- Je kunt niet jezelf zijn bij je " vrienden", want ze lachen je uit, als je anders doet dan zij
- Enz. enz. enz
Kortom; je leert jezelf allerlei trucjes en gedrag aan om erbij te horen, niet buiten de boot te vallen, lief te zijn, enz. Wanneer je hierin te ver doordraaft, gaat zich dit uiten in klachten; lichamelijk en geestelijk. Noem het op, en je kunt het krijgen; stress...gedoe...boosheid wat je niet mag/ kunt uiten, verdriet wat er niet mag zijn. Je gaat er last van krijgen, vroeg of laat.
STOP met jezelf ten koste van jezelf aan te passen! LEEF VANDAAG en volg wat je hart en lichaam nodig hebben. Ja, ik weet het, het is makkelijker gezegd dan gedaan. Mijn eigen weg was ook niet altijd even makkelijk. MAAR zó enorm de moeite waard! We hebben allemaal de nodige uitdagingen/ ervaringen op te doen in dit leven. Onze ziel koos ervoor om te landen in dit lijf. We zijn de verbinding ermee echter aardig kwijt geraakt soms. En dat terwijl we toch echt allemaal maar 1 lijf hebben in dit leven. Wellicht krijgen we nog volop kansen hierna, maar je kunt deze lessen maar vast geleerd en geïntegreerd hebben, dan krijgen we het in evt. volgende levens niet nogmaals voorgeschoteld!
Eén van mijn eigen hardnekkige overtuigingen was dat ik alles alleen moest doen. Ik ben, zoals je weet, wanneer je mijn eerdere blogs gelezen hebt, een alleengeboren 2-ling. O.a. hierin ontwikkelde ik allerlei patronen en gedragingen. Wanneer je zo klein bent en je krijgt te maken met zo'n enorm intens groot verlies, sla je dit op in je cellen, het verdriet zet zich vast in je lichaam. Ik ben er pas jaren later achtergekomen en toen viel het ene kwartje na het andere kwartje...nog steeds vind ik het soms lastig om het erover te hebben in het openbaar. Over Maikel, want zo heet hij. Bang om niet begrepen te worden, of zelfs uitgelachen te worden.
Als baby was ik de "makkelijkste baby ever", ik sliep al snel door. Ik was een stille baby...liet me niet vaak horen. In sommige situaties handig, maar heel vaak ook niet! Dat heb ik lang gedaan, mijn stem niet laten horen, wanneer het er echt toe deed...dingen slikken...bang om de ander pijn te doen, bang om de ander te kwetsen, bang dat de ander me zou verlaten...bang dat de ander dood gaat, bang om weer zo'n intens verdriet te moet overleven. Ik weet niet precies hoe oud ik was, toen ik ging beseffen dat ik een eigen "Ik' was, maar er kwam een moment dat ik niet naar bed wilde als klein meisje. Ik haalde alles uit de kast om maar niet alleen te hoeven zijn, tot wanhoop van mijn moeder (mijn vader kreeg daar minder van mee, want die was klussen 's avonds). Natuurlijk kan ik me niet alles meer heel goed herinneren, maar veel nog wel. Ik was als de dood alleen gelaten te worden en tsja, in doodsangst doet men gekke dingen. Huilen, eindeloos vaak mijn bed uitkomen. Ik kan me nog vele nachtmerries herinneren...
Door later in mijn leven dit verdriet te erkennen, te doorvoelen en te doorleven, ontstond er ruimte om mijn gedrag te veranderen. Of eigenlijk ging dat daarna vanzelf. Ik leerde o.a. dat ik mijn eigen keuzes kon en mocht maken, dat ik niet meer afhankelijk was van anderen, dat ik erop mocht vertrouwen dat ik mezelf kon en mocht zijn. Dat leverde naast heel veel mooie levenservaringen ook een hoop gedoe op, maar door dat ook weer te aanvaarden, hoe lastig en pijnlijk soms ook, kwam ik meer en meer bij mezelf. Dat is een ungoing process, want dat is wat het leven is. Maar zoals ik al zei; het is het allemaal waard.
Genoeg over mij, want ik kan urenlang lullen over voorbeelden vanuit mezelf. Ook vanuit cliënten, die ik begeleid (heb). Sommigen van hen hebben een google review en/ of een recensie achtergelaten op mijn site. Voel je vrij om deze te lezen en check vooral ook alle mooie dingen, die ik ontwikkeld heb en aanbied op mijn site. Van een persoonlijk traject, tot workshops, tot gratis E-books, tot een online cursus. Kies voor jezelf, waar jij het meest aan zult hebben.
Ik en de paarden helpen jou ook graag VANDAAG te LEVEN en heten je WELKOM MET ALLES WAT JE BIJ JE HEBT!
