Is je kind snel boos, verdrietig, bang, lastig, vertelt het leugens, trekt het zich terug, luistert het niet en/ of heeft het snel of vaak lichamelijke klachten, die niet medisch te verklaren zijn? Veelvoorkomende klachten zijn bijvoorbeeld hoofdpijn en buikpijn.
Vaak vinden ouders het lastig hiermee om te gaan en proberen van alles om het “goed te laten gaan met het kind”. Met allerlei goede bedoelingen willen we ons kind helpen. Of we worden er zelf boos, moedeloos, verdrietig en hulpeloos van. Wat er vaak gebeurt, zonder dat we dat willen, is dat we de behoefte van het kind totaal over het hoofd zien. We vragen onze kinderen zich aan te passen. Dit is niet per definitie slecht, alleen wel als het kind ons iets wil vertellen wat het lastig vindt. Misschien kan het nog niet onder woorden brengen waar het last van heeft of wat moeilijk is voor hem of haar. Of misschien is het iets onbewusts, waarvan ze zelf geen bewust weten hebben. Wellicht dragen ze iets voor iemand anders uit het systeem.
Voorbeeld 1; moeder zit niet lekker in haar vel en is vaak niet zo gezellig thuis. Misschien doet ze wel heel erg haar best om gezellig over te komen, maar kinderen voelen feilloos aan wat echt is en wat niet. Zij gaan dan van alles proberen om moeder bewust te maken van haar gedrag. Je staat er versteld van wat ze allemaal uit de kast halen hierbij…ze worden lastig, huilen snel, hangen aan je broek wanneer je weg wilt gaan, hangen de clown uit, vragen constant aandacht, worden hyper of juist onbereikbaar enz. en ja, daar komen soms ook die lichamelijke klachten die steeds de kop opsteken.
Voorbeeld 2; papa heeft het zwaar op het werk. Er is veel onzekerheid over zijn baan, of wellicht heeft hij het heel druk. Zo druk, dat hij het eigenlijk maar amper aankan. Thuis komt die spanning eruit, of misschien wordt het juist onderdrukt. Ook hier geldt, dat je je kind niet voor de gek kunt houden. Er wordt misschien zelfs wel geschreeuwd om aandacht…
Wat je bij bovenstaande voorbeelden vergeet als ouder, is erkenning geven aan jezelf hierbij. Je probeert alle ballen in de lucht te houden met tegengestelde resultaten. Wanneer je geen erkenning kunt geven aan jezelf, aan eigen gevoelens en behoeftes, kun je het ook niet aan een ander geven en dus ook niet aan je kind…en zo beland je in een vicieuze cirkel, als je niet oplet.
Wat je zeker niet hoeft te doen als ouder, is alles tot in detail uitleggen aan je kind. Wat je wel doet, is de waarheid zeggen en je eigen gevoel niet ondermijnen. Vertel in kindertaal dat het niet zo lekker gaat. Dat je kind daar helemaal niks aan kan doen en dat jij als ouder voor jezelf kunt zorgen. Dat ze lekker kind mogen zijn en wanneer ze vragen hebben, ze altijd bij jou terecht kunnen. Ja, ook als die vragen confronterend zijn voor jezelf. Blijf open en eerlijk naar elkaar en benoem je gevoelens. Je kind heeft behoefte aan een ouder die goed voor zichzelf zorgt.
Pas dan weet het dat er ook voor hem of haar gezorgd kan worden en heeft het de ruimte om onbezorgd kind te kunnen zijn.
