Het is zo menselijk; wachten tot het te laat is.
Interessant om het daar eens over te hebben, want wat maakt dat we daartoe geneigd zijn?
Mensen houden over het algemeen niet van verandering...om maar even met de deur in huis te vallen. Tenzij het een verandering is, waarvan je alleen maar de voordelen inziet. Anders:
- stellen we uit
- negeren we onze verlangens
- ontlopen we onze verantwoordelijkheid
- verzinnen we allerlei excuses om het niet aan te gaan (waar we overigens ongelooflijk creatief in zijn, sommigen gaan zelfs zover dat ze er om gaan liegen of verhalen bedenken die er niet toe doen, of helemaal niet kloppen).
Een eigen voorbeeld, waarbij ikzelf lang gewacht heb met het nemen van de uiteindelijke beslissing (die niet alleen van mij afhing uiteraard, ook van mijn partner):
Liv, onze dochter van 7, zit sinds januari dit jaar op een andere school, nl. de Bliss Vibration Kids Acadamy. Wij hebben ook nog 2 zonen, Jens van 13 en Finn van 11. Toen de oudste naar school ging, vielen me verschillende dingen op aan zijn veranderende gedrag. Dat is logisch natuurlijk, want zijn wereld breidde zich uit. Echter waar ik heel veel moeite mee had, was dat hij van nature ontzettend creatief was en heel erg "eigen", maar dit steeds minder liet zien thuis. Werkjes werden voorgedaan en voorbeeldjes werden nagemaakt. Naast dat dit op sommige punten leerzaam is, ontnam het hem zijn eigen creativiteit; hij wilde zijn eigen verzinsels maken en uitproberen, niet bijv. Sinterklaas met een witte baard tekenen, maar Sinterklaas zoals die er in zijn hoofd uitzag, niet een kleurplaat binnen de lijntjes kleuren en al het wit kleuren, nee op zijn manier inkleuren, zoals hij dat wilde. Ook had hij veel behoefte om alleen te spelen, iets wat ook niet zo gewaardeerd werd. In een gesprek op school bleek de juf het op te vallen dat hij ruzies en opstandjes uit de weg ging en werd ons als ouders de mededeling gedaan dat hij niet goed voor zichzelf opkwam. Waar ik meteen op antwoordde, dat wij dit anders zagen. Hij wilde daar niks mee, wilde gewoon lekker spelen en ging daarom iets anders doen, omdat hij geen zin had in die ruzietjes. Tot op de dag van vandaag heeft hij die eigenheid behouden, maar dit heeft er voornamelijk mee te maken dat wij als ouders daar over praten in het gezin en heel veel ruimte bieden om vooral jezelf te blijven.
Finn heeft op de kleuterschool elke dag gehuild bij het afscheid nemen; het sneed echt dwars door mijn ziel...Toen begon mijn zoektocht ook naar een andere manier van onderwijs, ik noem het liever ontwikkeling, op een manier die ECHT bij (mijn) kinderen past. Ik zou desnoods zelf een school beginnen.
Die vond ik dus pas jaren later. De Bliss (zoals we dat thuis noemen) biedt dat waar het in mijn ogen echt om draait: verbinding met het hele gezin, leren en ontdekken vanuit jouw eigen motivatie, bewustwording, leren van het leven zelf, vertrouwen in je kind hebben dat hij of zij zich ontwikkelt op een eigen manier in hun eigen tijd, los van vastgestelde "gemiddelden", enz.
Ik was er echter eerder klaar voor, dan Eric, mijn partner. Liv was heel helder, ik heb er niet eens zoveel over verteld, maar ze zei meteen: "Daar wil ik heen!" Geen enkele twijfel, heel haar wezen en hart lag daar...Elke dag praatte ze erover, stelde ze vragen, in haar dromen was de verbinding er al...Tsja, dan wordt het toch echt tijd als ouders om daar samen naar toe te groeien. Ik kan je vertellen dat dit niet zonder slag of stoot ging.
Wij zaten als partners niet met alles op één lijn, in de basis wel; het systeem paste perfect bij ons. Echter de organisatie eromheen, de schooltijden, het brengen en halen, de kosten, het contact met huidige vriendjes en vriendinnetjes, de impact op onze levens qua werkindeling, zomaar een paar "issues", die we bespraken. We gaven het de tijd, zette er geen druk op, lieten elkaar in onze waarden (hoe f*cking lastig ook, als je iets echt heel graag wilt. Geduld is niet van nature mijn sterkste kant). We groeiden er naartoe, samen, als gezin, (Finn gaf aan op de huidige school te willen blijven) en waren ook klaar voor de meningen van anderen, die soms heel fijn waren, maar vaak ook hard en ongezouten, om het zomaar te zeggen...
Het uitstellen doen we nl. niet voor niks:
- We willen allemaal eigenlijk het liefst bij de groep horen
- Geen uitzondering zijn.
Als je in de steek gelaten wordt door je groep, sta je er alleen voor en heel vroeger betekende dit je dood (je oerbrein reageert nog steeds vanuit overleving).
Reageer je echter vanuit een gezond systeem, een gezond brein, weet je wie je bent en waar je voor staat in het leven; dan kun je dat prima aan en maak je keuzes die echt bij jou passen, los van de meningen van anderen. Je merkt dan ook dat dit wel degelijk gewaardeerd wordt door velen, echter hebben zij ook de tijd nodig om aan die verandering te wennen. Er een oprechte mening over te vormen vanuit hun brein en hun hart.
Als je het vraagt aan Liv op wat voor school zij nu zit, antwoordt ze vaak: ": Op een soort van magische school!"
Deze verandering was dus zeker al de obstakels en "gedoe" waard. Het heeft ontzettend veel moois gebracht.
Kies jij als vrouw, (as) moeder voor jezelf en daarmee voor jouw (toekomstige) gezin? Zeg dan ook echt voluit en volmondig JA tegen jezelf en schrijf jezelf in voor de webinars en alle bonussen. Ik kan niet wachten je te verwelkomen!
Natuurlijk zeg ik JA
