Wie ben jij uit het oog verloren, maar zit nog steeds in jouw hart?
Ik kan wel een aantal mensen opnoemen. Vrienden, vriendinnen...sommigen leven zelfs al niet meer, maar waren ongelooflijk belangrijk voor me.
De allerbelangrijkste is Ronnie. Hij was mijn grote jeugdliefde, 14 Jaar was ik en hij 16. We zijn samen geweest tot mijn 19de. Ongelooflijk veel avonturen hebben we beleefd, we waren 4 handen op 1 buik, onafscheidelijk. Altijd en overal waren we samen in onze vrije tijd. We kletsten samen heel wat af, lachten totdat onze buik en kaken er pijn van deden en de tranen over onze wangen liepen, knuffelden, vreeën, gingen uit, samen op de brommer en later in de auto, wandelden uuuuuuren in de bossen en struinden de natuur af samen met Laika, hun hond met roofvogels als onze gezamenlijke liefde, werkten samen in de avonduren en in de vakanties, gingen samen door het rouwproces toen zijn vader onverwachts overleed, Ronnie was net 18 geworden, huilden, schreeuwden, waren boos, verdrietig en zochten troost bij elkaar, we woonden samen en gingen uit elkaar...konden elkaar niet loslaten, maar vasthouden was ook geen optie. Hij ging zijn weg, ik de mijne en er ging geen dag voorbij dat ik niet aan hem dacht.
Een heel aantal jaren later, ik was 28 jaar en een week of 13 zwanger van mijn eerste kind, belde mijn moeder. Of ik de krant al gelezen had...NEE..."Misschien moet je even gaat zitten", zei mijn moeder. Toen voelde ik natuurlijk wel dat er iets goed mis was. Ze vertelde dat Ronnie overleden was...het was alsof ik terug gezogen werd in de tijd, er gingen 1001 vragen door me heen. Ik wilde naar hem toe en ook weer niet. Mijn huidige partner en de meesten van mijn vrienden kenden hem helemaal niet, hoe deel je dan dat verdriet? Max, onze hond, kende hem wel...die kreeg ik van Ronnie toen we samenwoonden en ging met mij mee toen we uit elkaar gingen, Ik heb altijd uren met Max gewandeld, hij was echter een paar maanden eerder overleden, toen ik net zwanger was van mijn eerste kind. Ik besloot toch naar de begrafenis te gaan. In mijn eentje met zijn tweeën; ik en mijn groeiende kindje in mijn buik. Ik ben bij Ronnie geweest en heb hem liefdevol aangeraakt en in gedachte van alles verteld, waarvan ik wist en voelde dat hij me begreep. Ik had daar een emotioneel weerzien met zijn moeder en zijn zusje en zijn familie. Heel raar...zij waren zo lang vast onderdeel van mijn leven geweest, ik was daar dag en nacht. Op een gegeven moment heb ik echter bewust en onbewust meer afstand gecreëerd met hen ook, omdat ik het gevoel had niet echt verder te kunnen. Ik had die afstand nodig voor mezelf, ruimte om..ja wat precies, ik kan het niet benoemen, het was gewoon nodig.
Het was een pittige periode voor me. Emoties die me overvielen en rouw waar ik doorheen ging. Nog steeds denk ik heel veel aan hem, hij was mijn jeugd, ik heb zoveel van hem geleerd en aan hem te danken. In veel dingen hoor en zie ik hem, maar als ik buizerds zie, voel ik me nog wel het meest met hem verbonden, onze gezamenlijke liefde.
Uit het oog, maar voor altijd in mijn hart
Wie komt er bij jou als eerste in je op als je die zin leest? Wil je dat met me delen?
Ik wens je alle liefde toe, mooi mens!
