Dagboek van een meisje dat weer van zichzelf leerde houden
In deze blog vertel ik jullie een verhaal. Een verhaal over Clara. Clara is 40 jaar oud en woont samen met haar kinderen Thomas (14 jaar), Ayla (16 jaar) en haar man Ewout. Door de meeste mensen worden ze beschreven als het perfecte gezinnetje: 2 kinderen, mooi huis, grote tuin en 2 auto’s op de oprit; kortom “huisje boompje beestje”… Clara zorgt voor de kids, het huishouden en werkt sinds een jaar 2 dagen in de week als kassa medewerkster bij de lokale supermarkt. Ewout heeft een full-time baan bij een energiemaatschappij.
Clara komt uit een gezin waar altijd hard gewerkt werd. Haar vader had zijn eigen bakkerij, waar ook haar moeder, naast het huishouden en het zorgen voor de 5 kinderen, vaak meehielp. Clara haar vader zei altijd: “Meissie, we moeten de mensen blij maken hè”. De beste man leefde voor zijn klanten. Zelfs als hij ziek was of weer eens bijna door zijn rug was gegaan, werkte hij door. De klanten op één, zichzelf op twee. Vakantie was er eigenlijk niet bij. “Ook met de kerst moeten mensen brood eten hè”, zei hij dan. Het niet voorop zetten van de eigen gezondheid schemerde in de opvoeding ook door; Als Clara of een van haar zussen of broers zich niet lekker voelde, moesten ze gewoon naar school. “Een opleiding komt niet vanzelf”, werd er altijd gezegd, “Je moet laten zien hoe graag je het wil!”.
Toen Clara haar moeder ziek werd, heeft ze dit zo lang mogelijk verborgen gehouden voor haar kinderen. Pas toen ze het niet meer kon verbergen kwamen ze er tòch achter. Clara voelde zich voor de gek gehouden, maar zag ook dat haar moeder gewoon deed wat ze altijd had gedaan: de anderen eerst, en vooral niet je ‘zwakte’ laten zien. Clara kende haar niet anders. Al vanaf het moment dat Clara geboren werd, toen haar moeder maar niet wilde toegeven dat ze eigenlijk heel veel pijn had, heeft ze dit voorbeeld gegeven. Vlak voordat Clara eindexamen deed op de middelbare school kwam haar moeder te overlijden. Het was een heftige tijd, maar ook hier knalde Clara gewoon weer doorheen… Net zoals dat haar moeder dat zou hebben gedaan.
Clara zat in het eerste jaar van haar opleiding journalistiek toen ze Ewout leerde kennen. Ewout nam het leven niet te serieus in die tijd. Colleges skippen om naar Parijs te rijden samen, lekker op stap ieder weekend… Clara genoot ervan. Ze kende dit helemaal niet, en voelde zich voor het eerst sinds lange tijd weer vrolijk. In haar derde studiejaar raakte Clara “per ongeluk”zwanger….ze stopte ze met haar opleiding. Ewout was toen net klaar met studeren en ging full-time werken. Ze had er lange gesprekken over gehad met haar vader en kwam tot de conclusie dat een zwangerschap het plan helemaal veranderde. Hij had haar gezegd dat ze met kinderen haar carrière wel kon vergeten. “Sorry meissie, maar zo werkt het helaas”.
Dus ging Clara leven voor haar kinderen. Toen na de oudste, Thomas, ook Ayla erbij kwam, wat het al vanzelfsprekend geworden dat Clara het grootste deel van de opvoeding op zich zou nemen. En naar het voorbeeld van haar ouders zette ze zichzelf op de tweede plaats en liet ze niet zien hoe het echt met haar ging. Eigenlijk wist ze dat na enkele jaren zelf ook niet meer helemaal; Clara leefde op de automatische piloot en verloor langzamerhand zichzelf uit het oog.
Op 27 december heeft Clara met haar vriendinnen van de middelbare school een jaarlijkse ‘3de kerstdag lunch’. Die lunch is heilig voor ze, want ze zien elkaar de rest van het jaar eigenlijk niet, voornamelijk omdat alle dames druk zijn met hun eigen dingen. De goede voornemens worden uitgebreid doorgenomen. Stoppen met roken komt voorbij, weer gaan sporten, afvallen, gezonder eten… En dit gaat zo nog wel even door. “Mag ik even heel eerlijk zijn meiden?” Zegt een van Clara’s vriendinnen plots. “Goede voornemens vind ik zo’n uitstel gedrag. En voor wie doe je het eigenlijk? Mijn goede voornemen voor mezelf, niet vanaf 2019, maar vanaf vandaag, is dat ik een abonnement neem op de sauna. Ik heb vandaag gebeld. Heerlijk!” Het is even stil. “Hoe heb je daar in godsnaam tijd voor?” vraagt Clara. “Nou, die tijd maak ik! Hoe kan ik goed voor mijn kinderen zorgen en er werkelijk voor hen zijn, als ik niet voor mezelf zorg?”. Het gesprek gaat weer door en Clara staart wat voor zich uit. Het heeft haar eigenlijk wel aan het denken gezet, wat haar vriendin net zei. Zorgt ze eigenlijk wel voor zichzelf? Ze voelt tranen in haar ogen prikken als ze beseft dat ze eigenlijk niet weet hoe ze dat moet doen. “Gaat het Claar?” wordt er gevraagd vanaf de andere kant van de tafel. “Oh, ja hoor! Ik zat gewoon even in gedachten”, zegt ze snel.
Op de fiets naar huis denkt Clara na over wat haar vriendin allemaal gezegd heeft. “Zorg ik eigenlijk wel voor mezelf?” Vraagt ze zich af. Ze fietst langs het park, en ziet een bankje aan het water. De zon schijnt, en het is of de weerspiegeling van de zon in het water haar roept. Wat zou het toch heerlijk zijn om daar even te kunnen zitten. “Zal ik… Nee, de kinderen, het eten…” Maar dan bedenkt ze zich dat de kinderen bij de ouders van Ewout eten vandaag. Weg excuus! Ze fietst het park in en zet haar fiets naast het bankje neer. Het voelt wel even wat vreemd. Hoe doe je dat, toegeven aan wat je zelf wil? Aan wat je zelf nodig hebt… Ze besluit om gewoon maar eens te gaan zitten. Het voelt eerst wat ongemakkelijk, maar langzaam aan voelt ze haar lichaam ontspannen en voelt ze het bankje haar bijna omarmen. Ze neemt een diepe zucht, en de tranen springen weer in haar ogen. Ze voelt nu pas hoe hard ze dit nodig had. Ze pakt haar notitieboekje uit haar tas, en begint te schrijven:
Goede voornemens vanaf vandaag
Vrijdag is MIJN dag: Geen huishouden, geen taxichauffeur spelen, op vrijdag doe ik iets wat IK nodig heb of leuk vind.
- Ik ga weer schrijven: Elke avond na het eten neem ik even een uurtje om te schrijven. Over mijn dag, maar misschien ook wel aan een blog of een boek.
- Ik ga stoppen bij de supermarkt en solliciteren bij die leuke boekenwinkel.
- Ik ga zoeken naar een cursus of thuisstudie. Het is nooit te laat om te leren.
- Ik ga de kinderen en Ewout vertellen over deze voornemens, en ze uitdagen dit zelf ook te doen.
- Ik ga mama’s graf vaker bezoeken.
- ‘Meissie, je moet jezelf blij maken he’
Clara slaat de bladzijde van haar notitieboekje om, en schrijft:
