In mijn vorige blog schreef ik er al over:
Het kiezen van de “juiste” woorden doen we vaak met als onderliggend “doel” een beschermingsmechanisme. Onszelf en/ of de ander bijv. beschermen tegen vervelende gevoelens die onze woorden op kunnen roepen.
Als er iets is wat ik geleerd heb in mijn leven, is dat wij mensen vaak vaag en onduidelijk zijn. Naar anderen (en natuurlijk in eerste instantie naar onszelf). We lullen om de hete brei heen, bang om de ander te kwetsen, woorden te zeggen die de ander raken. Dat het juist lief bedoeld is en dat ze daarmee de ander willen beschermen, dat snap ik. Echter werkt het precies tegenovergesteld...Je bereikt er precies dat mee wat niet de bedoeling kan zijn.
De vraag is; wie probeer je te beschermen?
Werkelijk de ander...of eigenlijk jezelf? Bescherm je de ander tegen vervelende gevoelens, of toch jezelf? Omdat je het lastig vindt met de vervelende gevoelens om te gaan, die jij er zelf van krijgt als de ander zich rot voelt, door wat jij gezegd hebt?
Wie z'n verantwoordelijkheid is het en wie ben jij dat je denkt dat jij zorg moet dragen voor andermans gevoelens?? Pfhoe, dat zijn wel even een hoop vragen...
Ik kan er een heel boek over schrijven, over dit onderwerp, omdat ik het eindeloos tegenkom in mijn eigen omgeving en bij cliënten.
Wat ik altijd zeg en zelf ook uitdraag, is dat duidelijk zijn, van levensbelang is (in de kern). Vaak hebben we dat in het dagelijks leven niet zo voor ogen, maar stel je eens voor dat jij met je collega's aan het werk bent in een groot kantoor. Je bent lekker aan het werk en ineens gaat het brandalarm af. Jouw collega naast je schrikt zich lam en verstijft, geen beweging in te krijgen. Wat ga je doen??
Ik mag hopen dat je hem dan niet eerst "braaf" uit gaat leggen dat brand levensgevaarlijk is (zijn oerbrein heeft dat allang door, die reageert alleen niet zo handig). Nee, je bent dan duidelijk en in dit geval dien je hem waarschijnlijk ook nog fysiek aan te raken (ja, dat mag ook nu in deze Coronatijd dan wel), anders dring je niet tot hem door. DUIDELIJKHEID zorgt hier letterlijk en figuurlijk voor overleving,
Even terug naar het dagelijks leven en jij weer op je kantoor aan het werk naast die collega. Jullie hebben een meningsverschil en komen er niet uit. Wat doe je?
Ben je duidelijk in wat jij wilt? Stellen jullie doelen? Maken jullie afspraken? Houden jullie je daaraan? Mag je elkaar scherp houden en uitspreken hoe jij erin staat? VERTROUW je erop dat jouw collega zelf de VERANTWOORDLIJKHEID neemt over zijn eigen aandeel? Of lach je het maar weer weg, "pas je je aan", wil je de peoplepleaser zijn en wachten tot het moment dat wel "de bom barst?"
Kortom: neem jij jouw eigen verantwoordelijkheid of leg je die in iemand anders zijn schoot?
Wanneer je vanuit jezelf blijft praten en de ander niet aanvalt, kan en mag je alles zeggen. Bijv. "Ik vind dat je dat niet zo handig gedaan hebt, kun je me uitleggen wat maakt dat je die beslissing genomen hebt?" IPV "Jeetje, wat ben jij stom bezig joh! Ik snap niet dat je werkelijk zoiets doms kunt doen." Met de laatste val je iemand aan, met de eerste vraag je om verduidelijking.
Wees lief voor jezelf en voor de ander en ben gewoon duidelijk. Echt, zo moeilijk is het niet; het is gewoon een kwestie van anders naar de wereld kijken en je eigen processen doorwerken, i.p.v. uit de weg gaan.
