Geel licht kan ook je (verloren 2-ling)broer of je zus zijn
Zoals ik al schreef in het eerste deel van mijn boek, wil ik graag een link leggen naar ons prenatale leven. Dit is onmisbaar in mijn privé leven en in mijn werk als psychosociaal therapeut. In mijn blogs vind je hier o.a. het e.e.a. over, in mijn (hoofdzakelijk gratis) E-books en mijn online programma is hierop gestoeld.
Even een note vooraf; je hoort mij niet snel zeggen dat iets “zo is”. Er is altijd nog veel meer te ontdekken en te ontrafelen, als het prenatale leven. Ik wil je uitdagen om te voelen voor jezelf wat het doet met jou, wat resoneert en wat niet en je eigen onderzoek te doen op een manier die past bij jou.
In mijn leven kom ik keer op keer de link tegen naar mijn eigen prenatale leven. Zo kwam ik er een aantal jaar geleden achter dat ik een alleen geboren 2-ling ben. Ik had hier al veel over gelezen en over geleerd in mijn opleidingen. Ook in mijn Praktijk “Ik hou van mij” kwamen ze regelmatig op mijn pad (goh, het universum werkt ook altijd mee, “gewenst, of ongewenst”). Dat ik iets of iemand achter heb gelaten, voordat ik in de baarmoeder landde, was me al lang duidelijk. Al van kleins af aan voel ik een bijna onweerstaanbaar verlangen naar “Terug waar ik vandaan kwam”. Dit maakt het contact met mijn buitenaardse gidsen en overleden dierbaren ook heel makkelijk en voor mij heel normaal. Voor mij is er in die zin geen verschil of ik iemand fysiek zie. Inmiddels weet en voel ik dat het contact met mijn overleden 2-lingbroer Maikel te pijnlijk was voor mij om dat toen echt te voelen. Die pijn gaat nl. letterlijk door merg en been… Je kunt er ook veel over lezen op internet of in boeken (“Het drama in de moederschoot” is een aanrader). Maar erover lezen, of het echt aangaan en binnen laten komen, is wel ff andere koek. Ik ontdekte het toen ik op een bijscholing was bij Anna Verwaal, een fantastische vrouw met een gouden missie. In alle hevigheid kwam het bij me binnen, ik werd er letterlijk en figuurlijk ter plekke kotsmisselijk van en mijn hele lichaam deed onwijs veel pijn. Met name de ene helft van mijn lichaam, daar waar het contact verbroken werd. Als ik het schrijf, reageert mijn lichaam nog steeds. De scherpe pijn is eraf, het verlangen naar hem des te groter. Inmiddels hebben we samen, Maikel en ik, een manier gevonden om te connecten en kunnen we levelen op een manier die bij ons samen past.
Ik noem het ook niet meer mijn verlies, maar mijn rijkdom; dat was een heel proces. Ik was lange tijd boos, ik moest het hier op aarde allemaal maar zien te redden en te fiksen en hij zat daar lekker op zijn blauwe wolk. En bedankt! Ik voelde me niet schuldig, zoals je bij andere overgebleven 2-linghelften vaak ziet. Ik voelde me alleen gelaten, gebroken, half mens/ half “Ja-wat-dan-eigenlijk?” Verwarrend ook, wilde ik nou hier of daar, rechts-links, wat als ik een “verkeerde” keuze maak, wat als ik de ander pijn doe, of me pijn laat doen, grensoverschrijdend gedrag niet goed herkennen, want de ander bedoelt het toch goed, me aangesproken voelen, terwijl het niet voor mij bedoeld was, “over”gevoelig voor stemmingen en gedragingen van anderen, de ander willen helpen ten koste van mezelf, me veel meer verbonden voelen met dieren, dan met mensen, dromen, elke nacht weer, gaan slapen en die akelige dromen weer opnieuw of verder dromen, angstzweet, niet aan de dag willen/ kunnen beginnen, bang om voor een groep – bekend of onbekend- iets te zeggen, daarbij echt voelen dat ik nog liever doodga, dan iets over mezelf vertellen, veranderingen als heel heftig ervaren en gewoon dwars erdoorheen gaan, lichamelijk “uitgaan”, in shock verkeren en bij god niet weten hoe eruit te komen, mezelf terug trekken en zelf mijn pijn “oplossen”, me klein houden, want als ik de ruimte inneem, vertrekt de ander (en moet ik het weer alleen doen), enz. enz. enz. Als ik het teruglees, voelt het als een enorme brei en erg vermoeiend (wat het ook was. Ik heb vele jaren me altijd in en in moe gevoeld).
De laatste jaren is er veel voor me veranderd. Ik durf inmiddels zelfs om hulp te vragen! Mensen en mijn gidsen, groot en klein, jong en oud. Ik durf mezelf kwetsbaar op te stellen, want joh, het ergste wat er kan gebeuren is dat ik dood ga…en zelfs dat is voor mij geen issue meer. Ik ga het leven vol aan met alle cellen en vezels van mijn lijf, ik hou van het leven en heb totaal geen angst meer voor de dood. Het is voor mij niet het één of het ander. De verbondenheid is er altijd. En dat voelt lekker joh, haha. En nee, het is echt niet zo dat ik nooit meer angst voel, echt wel. Lijkt me ook een goed plan, want anders zou ik zomaar hele gekke dingen kunnen gaan doen, stel je voor joh! Ik durf het echter meer te voelen, omdat ik voel en weet dat het me bij de les houdt. Mijn eigen levenslessen. Zo maak ik er ook grappen over; 2 weten meer dan 1 bijv. Vaak heel handig. Als ik de weg ff kwijt ben en Maikel weer naast me voel, is het weer een stuk overzichtelijker en vreedzamer.
Ook Liv, onze dochter, is een alleen geboren 2-ling. Haar broer heet Luuk. Zonder dat zij wist, dat ze Luuk geheten zou hebben, als ze een jongen zou zijn, zei ze: “Mama, mijn broertje heet Luuk.” Tsja, kinderen en uitspraken, alleen daar kan ik al een boek aan wijden. Mijn "eigen" kids en kids die ik tegenkom privé en in mijn werk. Dacht ik veel geleerd te hebben de afgelopen jaren, doet Liv uitspraken, die mijn haren overeind laten staan. Haar verdriet was immens, bijna niet te handelen voor mezelf, als ik heel eerlijk ben. Blijven ademhalen, is wat ik mezelf voorhield… samen ademen…echt, we kunnen dit…enerzijds omdat ik het verdriet zo goed ken, anderzijds omdat ze mijn vlees en bloed is…heavy shit…ze is haar eigen boek aan het schrijven, is daar ongeveer een jaar geleden mee begonnen. Ze doet dit vooral voor zichzelf en ze zegt vaak: “Mama, ik vind het zo zielig voor kinderen die er niet over kunnen/ durven te praten. Toen ik nog op de andere school zat, dacht ik dat niemand me zou snappen. Gelukkig kan ik het er nu altijd over hebben. Met jou en ook op school.” Het enige wat ik dan kan doen, is stralen. Stralen van trots, geluk en blijheid. Intens dankbaar voor alle mooie mensen bij de Bliss Vibration Kids Academy. “Open Hartsverbinding” vat het voor nu even allemaal samen.
Ook Jens en Finn doen uitspraken, waar ik echt stijl van achterover kan slaan. Alleen geboren 2-ling, of niet, kinderen hebben alle wijsheid in zich. Ik geniet van ze, elke dag weer!
Laten we dus samen de hele dag stralen kiddo’s. Dansen, plezier maken, huilen, elkaar knuffelen en troosten en vooral: Genieten van het leven!
Toen ik dit liet lezen aan Liv (voordat ik iets plaats waar ze in voorkomt, wil ik graag afstemmen met haar wat zij ervan vindt), wilde ze graag een stuk tekst uit haar boek delen. Ze heeft het zelf getypt, ik heb een paar hele kleine taaldingetjes aangepast in overleg met haar, dat maakt het iets makkelijker leesbaar. Verder is het voor mij niet belangrijk of het taal technisch klopt en voor haar ook niet.
Liv:
De titel van mijn boek is:
GEEL LICHT KAN OOK JE BROER OF ZUS ZIJN
Je kan gaan voelen of jou broer of zus licht of een vorm heeft of een kleur of wat dan ook
Toen ik er bijna uit was vroeg ik: ga jij niet mee? Toen zei Luuk: Ik zou wel willen maar het lukt me niet. maar ik wil bij jou blijven zij ik maar als jij ook niet gaat ga ik ook niet. hij zij ga jij maar jij bent toch veel belangrijker. jou moeder heeft je echt nodig. in de buik voelde ik dat er ook nog iemand anders was en dat was dus luuk. toen hij zij dat ik belangrijker was, raakte mij dat echt. Ik wou niet zonder hem, want hij zou een goede broer worden, maar dat wou hij niet. Hij gaf mij een hard duwtje en ik dacht; ik ben er nu toch al bijna uit, alleen ik was er nog niet klaar voor maar toen was ik er toch bijna uit en toen ik eruit was, dacht ik dat hij ergens anders lag, maar dat was niet zo. Toen ik wat ouder werd was ik mezelf kwijt. Ik wou hier niet zijn maar toen ik nog ouder werd, had ik steeds meer plezier in het leven. Toen ik 8 jaar was ging ik het er steeds meer over hebben met mama. Ik was ook 3 keer naar een andere moeder in de buik maar de 4de keer voelde eidelijk goed omdat Luuk daar ook was. Ik heb hem wel heel vaak aangerakt maar nog niet zoveel als ik zou willen. Ik zou het heel fijn vinden als dat ook nog heel vaak op aarde kon. Samen op de trampoline samen dansen samen kufelen en dan kon hij ook hier naar mijn dansen kijken omdat ik op dansen zit en dat is echt mijn hobby. Zonder hem is best wel lastig, ik vind het ook heel lastig om alleen te zijn ook vooral als ik ga slapen. Ik kom dan naar beneden en meestal wacht ik dan tot mama ook gaat slapen omdat ik me eenzaam en alleen voel. Ik heb dan moeite met gaan slapen omdat ik dan buikpijn heb. Ik probeer dan naar mijn buik te ademen maar dat lukte me dan niet. Als ik jarig ben feliciteer ik hem ook. Als ik niet meer met Luuk in verbinding ben dan ga ik dingen zeggen die ik niet wil zeggen of ik krijg een wit gezicht…
Er zou veel leed bespaard kunnen blijven, als er binnen gezinnen en zéker ook in de hulpverlening meer aandacht is voor prenatale ervaringen, zoals o.a. het verlies van een overleden 2-ling of meerling. Het resulteert vaak in onnodige diagnoses, die de persoon waarover het gaat, niet dienen. Ieder heeft zijn of haar eigen geboorteverhaal. Het is aan henzelf en aan de ander om ernaar te luisteren. Bewustwording is één, je eigen pad bewandelen op jouw manier op een tempo die bij jou past volgt dan als vanzelf. Jouw ontstaan, het landen hier op aarde deed je toch echt op jouw unieke manier. Blijf trouw aan jouw eigen verhaal, kronkels genoeg onderweg, maar echt; JIJ kunt dit. Het is jouw eigen keus!
I’m with you!
