Een verhaal met herkenning

Er was eens…een iniminimensje. Dit iniminimensje leefde niet hier op aarde. Ze leefde in een soort van ruimte wat het beste te omschrijven is als een omgeving met vocht, geluiden en fysieke grenzen. Ze zag en hoorde er in het begin helemaal niks, wel merkte ze dat er van alles gebeurde. Zo veranderde ze in een razend tempo van vorm en kwam er telkens iets bij dat ertoe bijdroeg dat ze zich steeds groter en krachtiger begon te voelen. Ze was erg druk in de weer met groeien en bewegen. Hoe groter ze werd, hoe kleiner de ruimte waarin ze kon bewegen, aanvoelde. Zo leerde ze al snel dat er grenzen waren. Buiten die grenzen gaan, kon niet. Het leek een soort van zachte muur ofzo, waar je niet doorheen kon. Ze voelde zich heel sterk verbonden met de omgeving om haar heen. Soms voelde ze zich heel blij en gewenst en opgemerkt en welkom. Er waren ook momenten dat ze zich naar voelde en verdrietig en gestrest en teruggetrokken en ongewenst en niet welkom. Daartussen was er soms vredige rust en soms een hele onrustige spanning. Naar verloop van tijd kon ze geluiden waarnemen en om zich heen kijken. Waar het allemaal vandaan kwam, kon ze nog niet bewust begrijpen. Gelukkig hielp haar steeds groter wordende lijfje dat bestond uit miljarden cellen het haar allemaal onthouden… Toen kwam er een tijd, dat ze merkte dat ze hier niet langer kon blijven. Dat vond ze erg raar en verwarrend, maar ze vertrouwde er op dat alles goed kwam. Inmiddels was ze gedraaid en lag met haar mooie hoofdje voor een soort van uitgang, ofzo. Er kwam steeds meer en meer spanning op haar lijfje te staan. Ze volgde de beweging die deze spanning gaf en die zorgde ervoor dat ze een soort van kanaal doorging. Soms voelde ze een enorme oerkracht en werd ze steeds verder het kanaal ingedrukt. Dit was spannend, maar doordat ze het voor haar gevoel niet alleen hoefde te doen, voelde ze dat het de juiste weg was. Soms echter, kreeg ze het gevoel dat ze alles alleen moest doen, omdat er geen samenwerking was van dat van “buitenaf”. Dat was retespannend, want soms kreeg ze het gevoel dat ze stikte, in elkaar geperst werd, een kwestie van leven en dood. Bijna aan het einde kwam er nog een stuk dat ze moest draaien. Het was er al zo smal en nu moest ze ook nog gaan draaien met die sliert die ook nog aan haar vastzat en verbonden was met “iets groters”…jeetje, als dat maar ging lukken. Maar ze was dapper en maakte dankbaar gebruik van de oerkracht die ze zo nu en dan voelde en perste zich er doorheen…om uiteindelijk, doodmoe de andere kant te bereiken. Weg uit de omgeving waar ze al die tijd was, wachtte een nieuwe omgeving op haar. Als je dit zo leest, wat doet het dan met je? Wat gebeurt er, wat voel je, wat ervaar je, wat hoor en wat zie je?!? De start van ons leven is voor iedereen anders. Hierin wil ik graag het onderwerp tweelingverlies kort toelichten. Tweelingverlies in de baarmoeder komt vaker voor dan je wellicht denkt. Over de percentages wordt druk gespeculeerd. Ik denk dat we aan mogen nemen dat het zeker om ruim 10% van alle zwangerschappen gaat. Wanneer je dit bovenstaande verhaal leest, kun je je wellicht voorstellen hoe het zou zijn wanneer je samen in de baarmoeder belandt en uiteindelijk alleen verder moet. Wanneer je weet dat alles opgeslagen zit in je celgeheugen, hoe heftig is het dan om te weten dat je wellicht al in de baarmoeder afscheid hebt moeten nemen van je broertje of zusje. In mijn praktijk ontmoet ik mensen die dit verlies in het dagelijks leven nog geen plek hebben kunnen geven. Wanneer ik mensen uitspraken hoor doen, zoals bijv.:

• Ik voel me vaak zo eenzaam
• Ik ben zo bang om alleen over te blijven
• Ik kan nergens voldoening uithalen
• Ik voel me niet compleet
• Ik heb zo’n moeite met afscheid nemen
• Ik wil vaak 2 dingen van hetzelfde kopen/ hebben
• Dan houd ik er in ieder geval heel serieus rekening mee dat het zomaar zou kunnen zijn dat er sprake is van tweelingverlies in de baarmoeder.

Herken jij jezelf hierin, of wellicht zijn er andere vragen of toelichtingen die bij je naar boven gekomen zijn? Deel dit gerust hieronder of stuur me een PB (via Facebook Ik hou van mij).