Afscheid van mijn trouwe viervoeter Simba

De pijn snijdt dwars door mijn ziel.

Mijn pijn, jouw pijn, de pijn van mijn kids...ik heb daar geen woorden voor, geen enkel woord dekt de lading, die het afscheid van het Aardse bestaan van onze geliefde Simba kan verwoorden. Het is niet te (be)vatten, niet te vangen, niet te verwoorden, niet uit te leggen.

Begin dit jaar voelde ik al aan dat dit zijn laatste jaar bij ons zou zijn. Je wilt dit niet weten en al helemaal niet voelen. Het liefst stop je het weg, negeer je je voorgevoel...maar helaas, natuurlijk is daar geen ontkomen aan.

Juni 2010, na het overlijden van mijn Berners Sennen honden Max (februari 2006) en Pom (april 2010) reed ik met een vriendin naar Staphorst. Daar ben jij nl. geboren. Een moment om nooit te vergeten. Met jou veilig op de schoot van die vriendin reden we naar huis. Een klein bolletje wol, die meteen dikke vrienden werd met Jens en Finn. Alles deelden jullie samen. Finn kon kruipen en jij ging er enthousiast achteraan. Niet wetende dat het niet de bedoeling was om op een "mensenjong" te duiken, leerde je al snel onze "mensentaal". Jens werd ook trouw door jou gevolgd. Mij sloot je ook gelijk in jouw grote hondenhart. Voordat ik doorhad hoe het echt met me ging, had jij dat al lang door en gaf dat ook op vele manieren door. Toen Liv net geboren was en ik boven steeds zieker werd, vanwege nierbekkenontsteking, sprong jij er beneden zowat de tuindeuren uit om de mensen te waarschuwen dat "zijn vrouwtje" het moeilijk had. Waar ik was, was jij. Ik kon me nooit verstoppen, jij verraadde altijd waar ik was. Finn vertelde je al zijn verhalen, meteen uit school liep hij naar jou toe, kroop tegen je aan en deelde alles wat hij meemaakte met jou. Jens deed dit op zijn eigen manier en de laatste jaren had je er nog een meisjeskind bij, die zich altijd veilig voelde bij jou.

Wat hebben we veel kilometers gemaakt samen. Geknuffeld, tot ik zelf op een Leonberger begon te lijken met al dat haar. Cliënten die bij me kwamen sprong jij in de armen als je de kans kreeg. Lomp en onhandig, zo gedroeg jij je vaak. Ik zei vaak gekscherend dat jij zelf dacht dat je een klein hondje was. Sommigen schrok dat af, ook vriendjes en vriendinnetjes die over de vloer kwamen. De meesten echter hebben van jou mogen leren dat onhandig gedrag niet altijd zegt dat je niet leuk of lief bent en zo geschiedde dat de meesten uiteindelijke dikke maatjes met je werden.

Diva woont al bij ons sinds 2011 en Billy kwam er in 2019 bij, jouw Chickies, aldus onze jongens. Je was een enorme goedzak. Tot het einde een sterke, gezonde hond, tot een aantal weken geleden. Jouw hart bleek op met alle nare gevolgen van dien. Afgelopen vrijdag, de 13de, hebben we jou laten gaan. Wij vonden het f*cking lastig om jou los te laten en jij had daar net zoveel moeite mee. Diva lag met haar poot over jouw voorpoot, met haar hoofd bij de jouwe en de mijne, Billy lag achter ons, Eric zat bij je hoofd. Zo ben je gegaan en het is goed zo lieverd...Wij zijn jou oneindig dankbaar voor jouw liefde, voor jouw aanwezigheid, voor jouw ZIJN. Je bent er fysiek niet meer, maar overal waar ik kijk, hoor en voel ik je om me heen en heel dicht bij me. Voor altijd zit jij in ons hart. Untill we meet again en we jou weer plat kunnen kussen en knuffelen!