Welkom in mijn leven; deel 1

Ik roep al een aantal jaar dat ik ooit nog eens een boek ga schrijven. Nou ken ik mezelf inmiddels aardig goed en een boek schrijven “zoals het hoort, of via bepaalde regels”, dat past niet meer zo goed bij mij…ik deel wat ik wil delen op mijn manier en ik laat het aan jou over of je er een boek van wilt maken.

Ik ga jou weer deelgenoot maken van mijn leven; mijn gedachtes, gevoelens, ervaringen. Wil je dat niet, verlaat dan nu deze pagina, zonder te betalen. Als ik op een rotonde rijd en de navigatie aangeeft; “verlaat de rotonde”, moet ik altijd denken aan Monopoly “verlaat de gevangenis zonder te betalen.” Je hoort me vaak zeggen dat ik sommige dingen niet in woorden kan uitleggen, emoties zijn dat voor mij ook niet; it’s far beyond words. Woorden, uitspraken en gesprekken doen echter wel heel veel met mij, omdat ze zo veel omvattend zijn. Soms dacht ik weleens; “Verlaat het leven, dan vind je misschien eindelijk rust.” Toch koos ik ervoor om hier te blijven.

Het is voor mij nu nog belangrijker om dichtbij mezelf te blijven, dan eerder. Er is niks om me aan vast te houden, achter te verschuilen, zelfs niet om me op te vangen. Alleen ikzelf en mijn hulpbronnen (daar later meer over). En nee, natuurlijk hoef ik het niet alleen te doen en heb ik zeker veel lieve mensen en dieren om me heen, maar ook daar houd ik me niet meer aan vast. Ik sta mezelf toe om me volledig vrij te voelen in de keuzes die ik maak en me niet afhankelijk op te stellen aan iets of iemand. Dat maakt het een stuk makkelijker in the end, onderweg is het best weleens lastig, heel lastig. Omgaan met de meningen van anderen, kan best weleens pijnlijk zijn, heel pijnlijk. En toch, toch beweeg ik me er elke keer weer doorheen. Ik ga liever voor de rauwheid, intensiteit, de “korte pijn”, dan dat ik ga voor aanpassen ten kost van mezelf, waardoor ik lange termijn pijn voel, die keer op keer getriggerd wordt. Als een soort van modder die mijn dag telkens een beetje vertroebelt, maar net niet genoeg om er aan onder door te gaan. Ik hield mijn hoofd dan telkens net boven de zooi uit. Dat heb ik best lang volgehouden, een jaar of 38 denk ik zo ongeveer. Een dikke Dankjewel daarvoor ook, want anders had ik dit nu niet meer in deze vorm kunnen schrijven. Een dikke Dankjewel ook en ik doe het nu dus anders. Altijd vanuit Liefde en Overvloed.

Zo leef ik mijn Aardse leven tussen vele dimensies in, gebruik ik mijn zintuigen nu waarvoor ze ook echt gemaakt zijn. Heb ik contact met jou nu en tegelijkertijd met mijn gidsen, Aardse gidsen, zoals mensen, dieren, planten, stenen bijv. en ook met; laat ik ze voor het gemak maar Buitenaardse Gidsen noemen en met overleden dierbaren. Dat gezegd hebbende, valt er ook weer wat van mijn schouders, want ook dat hield ik lang verborgen om redenen, die me nu dus niet meer dienen. Het ergste wat er toen kon gebeuren volgens mijn hoofd, was dat ik opgesloten zou worden in een inrichting, of erger nog op de brandstapel gegooid zou worden, zoals in voorgaande generaties ook gebeurde. Voor zover ik weet, gebeurt het laatste minder nu, het eerste helaas nog maar al te vaak. Afgezonderd van de maatschappij, goh, het lijkt wel een verplichte quarantaine…

Weetje; het delen van mijn verhaal helpt mij. Het helpt ook mensen die ik op mijn pad tegenkom, grote en kleine mensen in allerlei kleuren en maten. En ja, het helpt ook de Buitenaardse Gidsen en de overleden dierbaren. Die staan nl. te popelen om nog meer mensen en zielen te ontmoeten, te begeleiden en samen door het leven te bewegen i.p.v. afgezonderd. Ze te helpen in dit Aardse leven. Volgens hen maken we er best wel een potje van zo nu en dan…daarin veroordelen ze overigens niet, mede omdat velen weten hoe het hier is op een diepere laag.

Kinderen gaan me echt aan het hart. Volwassenen ook, ik hoop echter dat zij voelen en weten dat ze hun eigen verantwoordelijkheid mogen nemen en dat ook doen. Onze kinderen wordt dit soms zo verdomd lastig gemaakt. Ze krijgen met zoveel tegenstrijdige gedragingen en emoties te maken, dat ze de weg soms aardig kwijt raken. En wees eerlijk, hoeveel volwassenen ken jij, die helder in het leven staan, doorgaans ontspannen en het goede voorbeeld geven? En nee, dit is geen verwijt, ik kan ook boeken schrijven over mijn eigen ervaringen hierin (waar ik dus reeds mee begonnen ben, haha).

Antwoorden vind je naar mijn mening niet in de drukte en de hectiek, maar in de stilte. In en met mezelf kan ik trouw zijn aan mijn zielsmissie. Als ik me af laat leiden en me alleen of hoofdzakelijk laat leiden door meningen van anderen, ga ik echt lijden.

De afgelopen tijd deelde ik niet zoveel via deze weg. Het werd stil in mij, heel stil. Het lied van Van Dik Hout (Stil in mij) was me op het lijf geschreven. Zo aan de buitenkant, merkte je er wellicht niet zoveel van. Zoals ik me helemaal terug kan trekken, zo kan ik ook heel outgoing zijn en gruwelijk slap ouwehoeren. Ik hou ervan. De emoties waren rauw, ik zou ook rouw kunnen schrijven, want dat was (en is) er ook. Rouwen om overleden dierbaren, rouwen om andere vormen van afscheid. Waarbij het woord afscheid niet resoneert, omdat we toch wel verbonden blijven. De andere vormen van afscheid echter, is niet zomaar even gefixt over het algemeen en zie en voel ik meer als een proces. Afscheid nemen van dingen/ acties/ gedragingen/ gevoelens die ik niet meer nodig heb, gaat in fases. Soms verval ik weer gewoon in mijn oude opvattingen, overtuigingen en patronen, maar ja, ik ben ook maar gewoon onderweg he. Gelukkig sta ik het mezelf ook volledig toe om op mijn bek te gaan. Ik sta altijd wel weer op. De ene keer sneller, dan de andere. Ligt eraan hoeveel pijn het doet. Tsja….

Waar ik jullie in het delen ook graag deelgenoot van wil maken, is de link naar ons prenatale leven. Daarover de volgende blog meer!

See you, of niet. Ik maak mijn keuzes en jij die van jou. Lief, leuk, mooi mens!