Practice what you preach

"Practice what you preach", oftewel "Doe voor wat je predikt", "Leef het voor."

Je hebt al een tijdje weinig of niks meer van me gehoord; online was ik aardig van de radar. Dit is niet omdat ik uit contact ben gegaan met jou, ik ben volledig aanwezig gebleven juist.

Het is me nogal een rare tijd geweest, die nog steeds doorsijpelt in ons dagelijks leven. Daarin heb ik gedaan wat ik wilde doen; keuzes gemaakt, die goed zijn voor mezelf en voor mijn gezin en dieren. Keuzes die goed voelde en ik die ik goed voelde, die niet per definitie heel makkelijk waren en toch ook weer wel, omdat ik daarin trouw ben en blijf aan mezelf.

De fysieke deuren van mijn praktijk sloten 16 maart en opende zich weer begin juni.

13 Maart hebben we Simba, onze trouwe Leonberger, na een kort ziektebed in laten slapen. Onze dieren zijn Part of the Family, dit is dan ook een intensieve periode geweest voor ons allemaal. Hoe fijn was het dan ook dat de kids niet naar school hoefden en wij alle ruimte en rust konden nemen voor onszelf en voor elkaar. De bedrijven van mijn partner liepen ondertussen door en daar was mijn hulp zeer gewenst, dus ook daar zat ik "ineens" weer middenin. Bewuste keus, ook één met de nodige hobbels en bobbels, zullen we maar zeggen.

Ik kan er alleen dan voor de ander zijn, als ik er in eerste instantie volledig voor mezelf ben. Dat is iets wat ik geleerd heb de afgelopen jaren. Met vallen en opstaan, met wilskracht, durf en lef, maar vooral door heling. Van binnen naar buiten, bij de pijn durven zijn, het volledig toe durven te laten, aanwezig zijn, i.p.v. dissociëren. Want dat is wat wij mensen zo geneigd zijn te doen; ons dissociëren van de pijn, het ongemak, dat wat we vooral niet willen, de problemen, het gedoe...en zo gaan we steeds verder en verder van ons zelf af, van onze true nature. Het voelen, wat zo belangrijk is, drukken we weg, duwen we van ons af, keren we de rug toe. Ik zeg altijd; "Stel je eens voor dat jouw lichaam jouw beste vriend(in) is. Hoe zou je dan reageren, wat zou je zeggen, hoe zou je hem/ haar behandelen, hoe zou je er ZIJN?" We hebben allemaal maar één lichaam in dit leven, het is jouw huis, jouw plek, jouw ruimte, jouw...Niemand en zeker jijzelf niet, heeft er iets aan als je deze niet de liefde en aandacht geeft die het verdient. Wees eens lief voor jezelf, of ga het in ieder geval eens ervaren, ontdekken, beleven, doorvoelen, oefenen, aanvaarden hoe het is NU en hoe je graag zou willen leven.

Alles wat je in het dagelijks leven doet en ervaart, is ontstaan tijdens de conceptie, in de baarmoeder en tijdens de geboorte en vanuit je systeem van herkomst. Vaak vanuit een overlevingsmechanisme. Dat je het dus niet zo makkelijk ombuigt, is heel logisch. Je hoeft het dus ook helemaal niet alleen te doen (ook zo'n ingesleten overtuiging van velen; alles alleen moeten/ willen doen). Vraag hulp, ga ook daar door de ongemakken die daar vaak bij horen, zeker in het begin. Stel jezelf open en pluk de vruchten ervan op de lange termijn. Dat is waar ik in ieder geval voor sta; geen korte termijn oplossingen/ genot en opvulleningen, maar lange termijn genot en plezier in het leven, wat altijd en overal voelbaar is in: JEZELF!

30 Mei is Kasanova; roepnaam Nova, bij ons komen wonen. Een Arabische Volbloed hengst van nu 2 jaar. Vanaf het allereerste begin hoort hij er helemaal bij. Hij is ontzettend cool, lief, aanhankelijk, eigenwijs, vriendelijk en zachtaardig. We zijn superblij met hem in de kudde en hopen dat hij en Sabah voor nageslacht gaan zorgen. Ze vinden elkaar superleuk, scharrelen en knuffelen heel wat af samen, dus dat zit in ieder geval helemaal goed. Wie weet, is dit het begin van de "Ik hou van mij Arabierenstoeterij!"