IK VERTREK…

Ken je het gevoel van “het niet meer weten?”

Dat je de neiging hebt om te vertrekken, het liefst naar een onbewoond eiland en in ieder geval ver van het gedoe, gezeik en gezeur wat het leven elke dag weer met zich meebrengt? Stiekem ertussenuit knijpen, als niemand kijkt, als iedereen slaapt…

En omdat je dat dan wellicht niet doet, om allerlei redenen, vertrek je innerlijk…je bent niet meer jezelf, doet alsof je het leven leuk vindt, praat met anderen mee en doet zogenaamd gezellig, checkt de tijdlijn van anderen, want die hebben het zo leuk op Social Media.

Herken je het gevoel dat je klaar bent met het onmogelijke gedrag van je kind?

Het lijkt wel of jouw kind constant boos is, bang is, klaar om te vechten, schreeuwt, wegloopt, geen land mee te bezeilen, niet wil gaan slapen, jou uit je slaap houdt (omdat hij nachtmerries heeft), slaat en schopt en bijt en knijpt, zich aan jou vastklampt, dan weer in zijn eigen wereld lijkt te zitten en er geen contact mogelijk is, niet naar school wil, grof van taal is, nog steeds niet of weinig praat op zijn 2^de, slecht eet, vaak buikpijn, hoofdpijn of andere medisch onverklaarbare klachten heeft, geen vriendjes en vriendinnetjes heeft, verslaafd is aan de schermpjes…

Kortom; jouw emmer is al heel lang geleden over gelopen en je hebt geen flauw idee wat nu weer wel, of juist niet te doen. Om over de relatie tussen jou en je partner nog maar te zwijgen, want dat is alles behalve de relatie die je voor je zag, voordat je aan kinderen begon.

Ik wil je vragen even met me mee te doen: sluit je ogen (nadat je dit gelezen hebt) en voel in je lijf hoe je erbij zit, staat of ligt. Zonder oordeel of betekenis te geven aan de gevoelens in je lichaam, alleen observeren wat je voelt en waar je dit voelt. Neem hier echt even de tijd voor (een minuut of 3 minimaal). Wat kom je tegen? Wat voel? Hoe is het om dit zo heel bewust te voelen? We zijn zo geneigd hier geen aandacht aan te besteden en maar door te gaan in de waan van de dag. We zijn er net zo goed of nog beter in geworden om het niet te willen voelen of zijn inmiddels zo gewend aan het gevoel, dat we het überhaupt niet meer voelen, het niet meer registreren dat we iets voelen –> volg je me nog?

Wat speelt er allemaal in jullie leven op dit moment en de afgelopen dagen, weken, maanden en jaren? Zijn er momenten die impact hebben gehad op jullie leven? Mooie momenten en wellicht nare (of traumatische) ervaringen? Schrijf dit eens op voor jezelf.

Kijk en voel of je het gedrag wat je kind laat zien, wellicht iets te maken heeft met de dingen die je opgeschreven hebt. Kinderen zijn eindeloos loyaal aan hun ouders. Ook aan leerkrachten, opa’s/ oma’s, ooms/ tantes, broertjes/ zusjes, vriendjes/ vriendinnetjes en aan mensen die van betekenis zijn voor hun. Zij houden een spiegel voor en uiten dit in gedrag. Ze ZIJN dus niet hun gedrag, ze DOEN hun gedrag.

Wil ik even een stap terug in de tijd met jou. Hoe was jij zelf als kind, wat kun je je nog herinneren? En als baby? Weet je iets over jouw geboorte, jouw tijd in de baarmoeder en over jouw conceptie? Hoe ontvouwde jouw leven zich? En wist je dat dit de blauwdruk voor jouw leven is? Dat dit voor een hele grote mate bepaalt wat jij doet en wat jij voelt? De wetenschappers zijn het er (grotendeels) over eens; het leven begint al bij de conceptie.

Even weer terug naar je kind. Bovenstaande gedaan te hebben en te weten; hoe kijk je dan naar je kind en naar jezelf?

Het is zo belangrijk jezelf en je kind te blijven zien en te volgen. Te erkennen wat er is en erbij stil te staan. Te praten, knuffelen, in contact te zijn en te blijven. Vanaf het moment dat ze in jou groeide tot het moment dat ze zeggen: “Mam, nu kan ik het wel alleen.” Elke levensfase heeft zijn eigen groei;

Van het alleen leren lopen, tot het alleen naar school gaan. Van het alleen gaan slapen, tot nachtenlang weg blijven in de pubertijd. Van het op schoot willen zitten, tot de goodbye knuffel, omdat hij op wereldreis gaat. Van het handje vasthouden, tot het stichten van een eigen gezin. Van de babybrabbels, tot het delen van levenservaringen, terwijl jij achter die rollator loopt.

Aan alle vaders en moeders; iedereen kent het gevoel van radeloosheid, wanhoop en verdriet. Ik ook! Ik moet de eerste nog tegenkomen, die zich nergens in herkent. Gooi het open, luister naar elkaar, veroordeel niet en ben er eens echt voor jezelf en voor elkaar. Je hoeft het niet op te lossen, alleen maar te luisteren. Dit opent deuren naar nieuwe mogelijkheden!

MAKE YOUR LIFE WORTH LIVING AND START NOW!

*Waar hij staat, kan ook zij staan