Emoties en het nut ervan; omarm ze allemaal
EMOTIES; LASTIG OF ZEER WELKOM?!?
door Esther van Krieken | jun 22, 2018 | Uncategorized | 0 Comments
Inside Out (of Binnenstebuiten), wie kent de film niet? Zo niet, dan kan ik je deze film zeker aanraden. Voor jezelf, voor je kinderen, voor je werk, je sportclub etc. Het geeft vele mooie inzichten!
We hebben allemaal een soort van stemmetjes in ons hoofd, of innerlijke delen kun je het ook noemen. Ze willen je allemaal iets vertellen. Soms gaat dit in goede harmonie met elkaar en soms roepen ze allemaal door elkaar heen. De ene dag is de ene meer in beeld, de andere dag is deze uit beeld en komt het andere sterk naar voren. Van welke emotie houd jij het meest? Blij, Boos, Bang, Verdrietig of Afkeer? Welke emotie het ook is, ze hebben allemaal een goede intentie. Laten we ze eens even wat nader onderzoeken:
Je goed voelen, blij met wie je bent, wat je hebt, wat je doet, dat geeft je een goed en blij gevoel. Lachend, zingend en dansend de dag door, wie wil dat nou niet? Ik begin mijn dag Blij, elke dag! Dus ook als ik me rot voelde de avond ervoor, start ik Blij op. Mijn wekker gaat en ik ga HUPPAKEE in standje Blij. Ik zeg niet dat dit elke dag, de hele dag aanhoudt, maar een goed begin is het halve werk.
Boos op jezelf, op wie je bent, wat je hebt, wat je doet, op de ander, op iets anders…Deze emotie is vaak weggedrukt bij mensen. En dat is jammer, want ook boosheid mag er zijn. Het is fijn als je er op een “handige” manier mee om kan gaan, dat wel, dat voorkomt dat je uiteindelijk woedend wordt en je een mega uitbarsting krijgt. Ik druk mijn boosheid niet meer weg, dat heb ik lang wel gedaan. Daarmee maakte ik het mezelf ontzettend moeilijk, want anderen hadden geen flauw idee dat ik ergens boos over was. Zo belandde ik in een vicieuze cirkel en bleef ik bijvoorbeeld alles maar oplossen voor alles en iedereen. Nouja, voor de korte termijn werkte dat dan soms nog wel, maar op de lange termijn niet natuurlijk. En wie had daar dan last van vervolgens?!?! juist ja, me- myself and I. En daar ging ik weer, en weer en weer en weer. Ja, ik had vele lessen nodig om uiteindelijk mijn boosheid te accepteren en te uiten.
Angst voor dingen, momenten, iets wat je kan overkomen, wat er gebeurt als…, waar je bent, wat je doet, wie je bent, wat de ander zal doen als jij…De meesten kennen deze wel. “Angst is een slechte raadgever” wordt vaak gezegd. Daar ben ik het mee eens, want het weerhoudt mensen vaak van wat ze echt willen in het leven, wie ze willen zijn diep van binnen. Toch is angst ook nuttig tot op zekere hoogte en heeft deze absoluut goede intenties. Helemaal geen angst kennen is zelfs levensgevaarlijk, want dan zou je bijvoorbeeld zomaar van een flatgebouw springen, zonder je te realiseren dat je dan te pletter valt. In je leven heb je allerlei patronen opgebouwd vanuit een overlevingsmechanisme, dus zodra je brein getriggerd wordt in een situatie die lijkt op een eerdere situatie, die in de beleving van het brein (of ook daadwerkelijk) levensbedreigend was, slaan de alarmbellen op hol. In dat moment is logisch nadenken niet meer mogelijk en maak je een beslissing op basis van emoties. Niet meer handig in dat moment en het is dus aan jezelf om later te onderzoeken, wat nou maakt dat je zo “overdreven” angstig werd. Ook ik ken angsten uiteraard. Ik had bijv. hoogtevrees, was bang om mijn kop boven het maaiveld uit te steken en zichtbaar te worden, wat zouden anderen denken van mij, bang om in openbaar te spreken, enz. Nu niet meer!
Ja, ook verdriet hoort bij het leven. Als je heel klein bent al leer je dat dit een onderdeel is van jezelf. Als je nog klein bent, vind je dat zelf helemaal oké. Je huilt als je honger hebt, aandacht wil, je niet lekker voelt en je hoopt dat je ouders/ verzorgers daar liefdevol en begripvol op reageren…In de praktijk blijkt het daar vaak al niet helemaal gegaan te zijn zoals je gehoopt had. Er werd te weinig op je gereageerd, gefrustreerd wellicht (huilt hij/ zij nou nog steeds, dat moet maar eens afgelopen zijn en men negeert de signalen met alle gevolgen van dien). Verdriet wordt dan “een ding”. Huilen wordt ongemakkelijk, mag er niet zijn, wordt de kop ingedrukt, genegeerd, een snoepje opgelegd en huppakee, jij zit met de gebakken peren! Nou, ook dat heeft mij de nodige kruim gekost. Nu niet meer!
Afkeer, ja, die is er ook nog! Lijkt misschien soms een lastige, zeker als deze in de extreme vorm om de hoek komt kijken. Er zijn altijd uitersten. Ergens is er ook een midden. Tsja, je hoeft niet alles even leuk, lief en aardig te vinden. Zo onderscheid je je van de rest, kom je los van de “gemiddelden” en ben jij die uitzondering die wel doet wat hij/ zij wil. Vanuit liefde voor zichzelf!
Conclusie van dit verhaal (nouja, dat is dan altijd nog mijn conclusie uiteraard); omarm al deze stemmetjes/ delen in jezelf. Ze willen je altijd goede dingen brengen en vertellen en jouw leven zo uitdagend te maken, dat jij het leven ten volste gaat leven. Maakt niet uit waar je vandaan komt, wat je nu doet. IEDEREEN heeft het in zich om te zijn wie je wilt zijn! Ja, ook JIJ. Just do it!
Vind je dit nou heel lastig, stel jezelf dan in gedachte maar eens voor dat je weer die hele kleine baby bent met het hele leven nog voor zich. Wat gun jij die kleine (in jou)? Gebruik al je zintuigen hierbij!
En daarna zet je jezelf in de toekomst, als oudje die terugblikt op het leven. Wie wil je dan zien, horen, ruiken, proeven, voelen…?!
