Via een vriendin hoorde ik van Esther. We klopten bij haar aan omdat onze dochter Isis na jaren worstelen op de lagere school om het vooral ‘goed’ te doen al haar zelfvertrouwen leek te zijn kwijtgeraakt. Van een mondige, praatse rebel was ze veranderd in een meisje dat het liefst wegkroop achter haar laptop. Stil, somber en ervan overtuigd dat ze eigenlijk niets kon dat er echt toe deed. Zo’n verlossing als de boodschap dat ze dyslexie had op haar zevende was geweest, zo’n strop om de nek leek het op haar elfde te zijn. En de onophoudelijke teleurstellingen op school maakten het er niet beter op, daardoor ontwikkelde ze een immense faalangst (of straalangst, zoals Esther het noemt). Ondertussen leek haar broer, als volgroeide puber, alles te willen ontdekken wat god verboden heeft. Dit zorgde voor de nodige spanningen in huis. Zelf worstelde ik met de overgang en was vooral moe, heel moe. Ik had de kracht niet om de kar in het goede spoor te trekken. Esther hielp ons gezin daarbij. Je leest het goed, ons gezin, want ze keek verder dan Isis. Ik hoor haar nog zeggen: “Dymph ik denk dat er nu eerst voor jou werk aan de winkel is. Hoe wil je Isis namelijk ooit leren van zichzelf te houden als je daar zelf zo’n moeite mee hebt.” Het was typisch Esther: stil observeren, goed luisteren en dan ‘als uit het niets’ precies die vraag stellen die de oogkleppen van je gezicht doen kletteren. Mij leerde ze vooral wat liever voor mezelf te zijn en mijn rust te pakken als ik dat nodig had (en dan zonder me een ‘loser' te voelen). Isis kon ik hierdoor het goede voorbeeld geven. Daarnaast ging ze met Isis aan de slag. Ze liet haar vooral vertellen, geleid door de vragen die ze stelde, maar paste ook EMDR en hypnose toe. Langzaam maar zeker zagen we daardoor de oude Isis weer te voorschijn komen. Ze is nu 12, lacht weer volop en heeft haar mondigheid terug. Ondertussen schieten haar prestaties op school omhoog en maakte ze de eindcito die ze zolang gevreesd had boven verwachting (van school dan). Het belangrijkste voor ons was dat Isis de toetsen in alle rust had gemaakt. Niet met het idee ‘ik moet scoren’, maar met de gedachte ‘ze willen gewoon zien wat ik kan, dus ik zal eens kijken wat er vandaag lukt’. Het is heerlijk om haar nu weer te zien stralen. En fijn om te ontdekken dat het Isis echt helpt als ik haar laat zien dat je een zoveel leuker mens bent als je minder moet en veel meer mag. Dikke kus, Esther, wat je ons leerde is onbetaalbaar. Mooi mens ben je toch.